Fantastyczne Fabryki mają rewelacyjną szatę graficzną. Proste, żywe, geometryczne grafiki spójnie sprzęgnięte z intuicyjnym systemem ikon. Ta gra dobrze wygląda na stole i wizualnie po prostu działa. A gry podkręci się ją specjalną matą realizującą ten sam styl graficzny, robi się z niej coś świetnego. Bez wypasionych ilustracji, bez fajerwerków – jedynie za sprawą spójności, przejrzystości, uproszczonych kreskówek w ciepłych kolorach.

Chińczyk, Rummikub, Eurobiznes – to takie klasyczne gry dla wszystkich, no nie? Czy miałeś lat dziesięć czy osiemdziesiąt… Czy znałaś się na grach, czy nie bardzo… Podczas dowolnego wieczoru, w dowolnym domu, w dowolnym gronie można było wyciągnąć je, odpalić, i wszyscy mieli z grubsza udany czas razem.

Jedno z najczęściej zadawanych przez graczy pytań dotyczy rozszerzeń. Będą? Kiedy będą? Doczekają się polonizacji? W Portalu od lat kierujemy się prostą zasadą: chcemy wydać wszystko! Chcemy, by każdy gracz, który rozpocznie przygodę z nowym tytułem, otrzymał każde możliwe rozszerzenie, które tylko powstało i które wzbogaca jego doświadczenie z grą.

Planszowy Detektyw a gry fabularne? Ignacy Trzewiczek ma na ten temat słowo do powiedzenia.

W sobotę (3.06.) International Tabletop Day, czyli Międzynarodowy Dzień Gier Bez Prądu. Można by powiedzieć „planszowych”, ale określenie „tabletop” jest przecież pojemniejsze. Chodzi o wszelkie gry rozgrywane na stole. Planszówki. Karcianki. Bitewniaki. Gry wojenne. Erpegi. Gry klasyczne. Jeśli tylko grasz w gry „przy stole”, jutro masz swoje święto. Święto swojego hobby.

Czy te kropy z miejscem na znacznik na mapie Brian Boru coś oznaczają, czy to tylko abstrakcyjne pola potrzebne do tego, by zgadzała się matematyka w mechanice kontroli nad terytorium?

Przykazanie pierwsze: Zapisuj pomysły. Michał Oracz o metodzie twórczej i początkach Neuroshimy.

“Nie interesuję się piłką,” mówią fani gier na wieść o Eleven. Z jednej strony serce mi pęka, z drugiej strony wściek wewnętrzny tarmosi mnie od środka, z trzeciej jednak strony duma i radość spływają na duszę i już mi dobrze.

Ta gra ma wszystko to, co lubię! W Bot Factory trzeba pomyśleć do przodu, można się trochę potarmościć ze współgraczami, reguły są klarowne, a powiązania między działaniami – do złapania w pierwszej partii. Coś jednak – we mnie, nie w grze – nie działa.

To się zdarza za ka-żdym jed-nym razem. Regularnie zapominam, jaka ta gra – Zombicide 2. ed. – jest sprytna!

Próbuję rozgryźć, na czym polega fenomen tego, jak dobrze Ostatnia Wiadomość działa z dzieciakami. Może chodzi o to, że mogą zagrać przeciwko dorosłym i mieć równe, albo i większe szanse na wygraną? Albo sęk w tym, jak gra daje furtkę do bycia złośliwym, ale w taki sposób, że nie psuje to zabawy, tylko stanowi jej część? Może to zasługa trybu kooperacyjnego: rola zgadywaczy może być przydzielona kilku osobom, które muszą się dogadać, zanim wytypują sprawcę?

Michał Oracz oszalał. Niby inteligentny facet, rewelacyjny autor gier, a tu taka wtopa – kretyński pomysł, na który wpadł przed laty i który kłuje w oczy do dziś. Patrzysz na te dodatkowe pola na planszy do Hexa i myślisz: “no wymyślił to jakiś idiota”.