Dead by Daylight – dziennik projektanta

W projektowaniu gry pierwszą rzeczą, którą trzeba ustalić, jest to, jakie doświadczenie chce się dostarczyć. Dobrym startem jest odwrócenie pytania, które zadajemy: Jeśli gra wideo “Dead by Daylight” miała się opierać na grze planszowej, to jaką grą by była? To właśnie tę grę postanowiliśmy zaprojektować.

Wyobrażałem sobie, że to pierwotne “Dead by Daylight” musiało być czymś w rodzaju horrorowej wersji gry Jumanji. Oczywiście to gra planszowa, ale z ciemnym tonem i nieco staroświeckimi mechanikami, które są znajome każdemu, kto uczestniczył w grze planszowej. Ma karty, które są sfatygowane i mają proste ikony, kości o nieco dziwnym wzorze i figury, które wzbudzają niepokojący strach.

Musiałem także pomyśleć, dla kogo ta gra ma być przeznaczona. Istnieje wiele bardzo dużych gier planszowych, a najlepsze gry wideo wydają się rodzić liczne planszowe adaptacje. Jednak po udziale w kilku takich dużych, zewnętrznych projektach uważam, że ważniejsza od efektowności jest grywalność. Chcieliśmy stworzyć grę, która może trafić na stół. Coś, co można nauczyć, grać i posprzątać w ciągu godziny. Grę, która stałaby się kluczową pozycją podczas ciemnych, październikowych wieczorów, a nie tylko atrakcją, która zbiera kurz na półce.

Zamiast projektować gigantyczną grę dla wybranej grupy kolekcjonerów postanowiliśmy zbudować grę planszową “Dead by Daylight” jako coś, co przeciętny gracz “Dead by Daylight” chciałby posiadać i grać z przyjaciółmi. Chcieliśmy także, aby była to gra średnio złożona – wystarczająco głęboka dla graczy, którzy lubią grę wideo, ale łatwa do opanowania, nawet jeśli twoje doświadczenia z grami planszowymi ograniczają się do Monopoly i Ryzyka.

Wczesne wersje gry były określane jako “Mordercze, kooperacyjne statki”, w której Ocaleni i Mordercy używali ukrytej informacji i fałszywych wskazówek, aby zmylić przeciwną stronę podczas realizowania swoich celów. Po wielu próbach i błędach te prototypy przekształciły się w końcową grę, którą widzisz dziś.