Polski
English
Deutsch
Arcs wygląda jak gra 4X w klimatach science fiction, w której poprowadzisz swoją frakcję na podbój galaktyki. Siadasz do gry, dostajesz swoją frakcję, i planszę z kosmosem podzielonym na regiony ze statkami i bazami. Ale jeśli chcesz się dobrze bawić… nie nastawiaj się na żadne z czterech iksów! Podejdź do gry raczej jak do planszowej strategii, w której zamiast o bezpośrednie dowodzenie jednostkami i naukowcami, chodzi o wykorzystanie specyficznego, wymagającego i wynagradzającego systemu gry do osiągnięcia określonych, przekładających się na punkty celów. Nie dowódca, a gracz – to Twoja rola w Arcsach.
Siadasz do gry, w której mechanikę napędza klasyczne zbieranie lew… Grasz kartę w kolorze i przebijasz wartość, więc masz profity. Nie masz jak przebić albo nie masz koloru? Zapomnij o nich. Brzmi jak esencja klasycznej karcianki w stylu tysiąca czy wista. Tyle że w Arcsach jest to punkt wyjścia całego mechanizmu akcji. Pierwszy gracz zagrywa kartę i ma do wykonania kilka związanych z nią akcji: ruch, bitwę, budowę, naprawę, wysyłanie agentów, zgarnianie zasobów, itp. Jeśli następny gracz ją przebije (ten sam kolor, wyższa wartość), to także ma do zrobienia parę akcji. A jeśli nie, to wykonuje tylko jedną. Do tego gracz, który zagra najwyżej, wygrywa pierwszeństwo w kolejnej rundzie i możliwość odpalenia punktowanej kategorii.
Trzymać się koloru? Walczyć o status pierwszego gracza? Wykonać kilka akcji z bieżącego koloru, czy tylko jedną, ale w danej sytuacji absolutnie konieczną, z innego? To system super sprytny, wciągający, bombardujący graczy zarówno tak ograniczeniami, jak wyborami i możliwościami. Pod tym względem odchodzi hen, daleko od karcianego źródła. Nie karciarz, a strateg – to Twoja rola w Arcsach.
Siadasz do gry, bo to pudełko twórców Roota… Arcs ze swoimi frakcjami i obrazkowym humorem Kyle’a Ferrina może nastawiać fanów na nowe podejście do tego wszystkiego, co planszówkę z Leśnogrodu zmieniło w klasyka. Zapomnij jednak o Roocie 2! Cole Wehrle przyzwyczaił do tego, że każdy jego tytuł to mechanicznie kompletnie inna bajka. W Roocie bawił się asymetrią frakcji i ekspansją na mapie. W Arcsach frakcje różnią się od siebie tylko kolorem, a plansza jest schematyczna. Za to Arcsy stoją na wyjątkowym systemie akcji, który nie tylko oddaje w ręce graczy to, co można robić w każdej rundzie, ale też same warunki punktowania, dynamicznie zmieniające się w trakcie rozgrywki. Nie władca nowego Leśnogrodu, tylko kosmiczny hegemon – to Twoja rola w Arcsach.
Jeśli siadasz do Arcs, powstrzymaj oczekiwania i po prostu daj się zaprezentować tej grze. To nie jest po prostu kolejna, siedemset czterdziesta piąta planszowa strategia! Może przypadnie Ci do gustu, a może nie. Może zachwycisz się nią tak, jak rzesza graczy… a może stwierdzisz, jak tylu innych, że to zbyt specyficzny projekt jak na twoje gusta.
Jeśli jest jedno oczekiwanie, z którym warto zasiąść do Arcs, to nastawienie na planszowe wyzwanie i dobrą zabawę w tłuczenie się na planszy. O tak, wyzwania i emocje – to Arcsy robią rewelacyjnie!
